باورم کن...

دردی شیرین سر بر سینه ی بی قرارم می کوبد،

 دردی شبیه عشق!

دردی که سایه ی نوازشگر نگاهت را می جوید.

کاش می دانستی که چه قدر دلتنگ توام.

لب هایم خاموش اند اما کاش غوغای درونم را می شنیدی...

 تا من همیشه ارام و بی پروا،

 به تماشایت می نشستم...

 و با دیدن غنچه ی لبخندی که در میان لب هایت پرپر می شد،

 توان زندگی می یافتم.

 اه که چه قدر سرگردانم، منم و سکوت و تنهایی.

 کاش می توانستم بانگ عشق را به صدا در اورم...

 تا طنین دلنوازش را می شنیدی...

 و باورم می کردی.

 مرا که اینهمه بی تو بیتابم!